Ôîðóì » » Պարույր Սևակ » Îòâåòèòü
Պարույր Սևակ
Mariam: Aystex ekeq texadrenq Paruyr Sevaki banastexcuciunneric
Îòâåòîâ - 20
Mariam: Քո պատճառով Քո աչքերի՛,քո աչքերի՛,քո աչքերի՛ պատճառով Իմ աչքերը ամբո՛ղջ գիշեր , ամբո՛ղջ գիշեր չե՜ն փակվում։ Քո մատների՛,քո մատների՛ ,քո մատների՛ պատճառով Իմ մատները,իմ մատները լույս են ուզում խմորել։ Քո թեւերի՛,բա՛ց թեւերի ,մե՛րկ թեւերի պատճառով Իմ աչքերին,իմ աչքերին ջրվեժներ են երեւում։ Քո ծիծաղի՛,քո ծիծաղի՛,քո ծիծաղի՛ պատճառով Իմ ծիծաղը, իմ ծիծաղը պաշտոնաթո՜ղ է դարձել։ Քո քայլվածքի՛,քո քայլվածքի՛,քո քայլվածքի՛ պատճառով Լսողությամբ սահմանապա՛հ, սահմանապա՛հ եմ դարձել։ Քեզ այս ձեւով ունենալու-չունենալու պատճառով Կորցրել եմ ունեցածս՝հպարտությունս հաղթողի...
Mariam: Սիրտս նման էԱխ, սիրտս նաև նման է կարծես... Նման է կարծես նա մի թութակի , Որ ողջ ժամանակ նույն բանն է ասում. - ես քեզ եմ ուզում... Նման է կարծես նա մի ջութակի , Որ միակ լարով յոթ լարից շատ է Ազդում ու հուզում.. Նման է կարծես մի ջինջ վտակի, Որ տարբեր հունով, բայց դեպի քեզ է` Շարունակ վազում... Նման է կարծես մի պատատուկի , Որ գոտու նման փաթաթվում է քեզ Եվ շատ է սազում... Նման է կարծես մի խոր հատակի, Որ ուրիշներին փետուրի նման պահում է վերև Եվ միայն քեզ է իր խորքը սուզում...
Mariam: Անծանոթներ ենք մենք իրար, Եվ փողոցում հանդիպելիս Ես չեմ տեսնում դեմքիդ վրա Քո ժպիտը այն լուսերիզ, Որով գիտես դու ողջունել Ծանոթներին քո բախտավոր. -Ես այդ թովիչ բախտը չունեմ, Անծանո՛թ ենք և հեռավո~ր: Բայց երբ հանկարծ այգում, մայթում Հանդիպում ենք, ամեն անգամ Կեռ թարթիչներդ ես դու թարթում Ու նայում ես ինձ մի վայրկյան Այնպե~ս, կարծես պատահաբա՛ր, Եվ... հիշելով ինչ-որ մի բան (Իբր մի բան ես ստուգում), Պայուսակդ ես բացում-փակում: Անծանոթ ենք իրար:Սակայն Հանդիպում ենք երբ մենք հանկարծ, Ես էլ մի պահ, գեթ մի վայրկյան Կանգ եմ առնում, որ իբր թե Գլանակս վառեմ հանգած (Գլանակս` վառվա~ծ արդեն)... Առերևույթ սառն ու թեթև: Ա՛խ, դա խաղ է մի սրտակեղ, Որով տենչանքն իմ չհանգած Բորբոքվում է կրկին անգամ` Գլանակիս կրակի պես, Իսկ դու~,իսկ դո՛ւ... Փնտրու~մ ես դու, Որոնու~մ ես ինչ –որ մի բան (Պայուսակու՞մ, թե՞ քո սրտում) Որոնում ես համառաբար, Եվ... չես գտնում հավանաբար...
Mariam: Դու մի՛ հարցրու. «Սիրո՞ւմ ես ինձ»: Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, Դու էլ հիշի՛ր, Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս՝ Սուտ պատասխան չե՜ն ստանում: Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի՛ վշտանա , Այլ մտածիր, Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում: Դու մի՛ հարցրու, իսկ ես ասեմ Քո ուզածից շա՜տ ավելին: Եվ ասում եմ ե՛ս՝ միօրյա՛ հավատացյալ, Իսկ դու լսի՛'ր, իմ նորօրյա՛ աստվածուհի: Պաշտամունքի մի ծե՜ս պիտի արվի այսօր, Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք: Դու՝ անծանոթ մի նոր աշխարհ, Եսª մի հմուտ աշխարհագետ, Որ վա՜տ գիտեմ, շա՜տ վատ գիտեմ Բազմախոստում տեղանքը քո: Ու խոսում է մեջս կրկին Մոլի ոգին հետազոտման. Ուզում եմ քեզ անգիր անել, Մտքով գծել քարտեզը քո, - Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք: Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք, Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի, Քան թե լեզո՛ւն: Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք, Այլ մտովին քայլենք առաջ Այս անծանոթ ճանապարհով, Մինչև հասնենք հան•րվանի՝ Հեքիաթական ինչ-որ մի տեղ, Ուր չկա՜ տեր ու տիրական՝ մեզնից բացի, Ուր մենք պիտի լինենք թլվատ՝ ջրի՛ նման, Եվ լինենք կույր՝ կրակի՛ պես, Ուր՝ հակառակ մեր իմացած հին օրենքի՝ Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում, Այլ կծկվո՜ւմ, Եվ լուծվում են բոլոր հարցերն՝ աղի՛ նման, Դառնալով համ մեր բերանում, Մեր լարաթափ ջղերի մեջ, Շփոթահար մեր դեմքերին... Այնժամ գուցե բնազդաբար ե՛ս քեզ հարցնեմ. «Սիրո՞ւմ ես ինձ»: Ե՛ս քեզ հարցնեմ՝ Պատասխանիդ չսպասելով, Այլ օգնելով, որ ստանաս Նախկին տեսքդ աստվածուհու, Նախկին տեսքդ ա՛յն աշխարհի, Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ: Եվ իմ հարցին ի պատասխան Այնժամ գուցե ինքդ ինձ ասես. «Ասում են, թե դուք օգնում եք լոկ հանվելիս: Իսկ դու օգնում ես հագնվել: Դու ուրի՛շ ես: Սիրո՜ւմ եմ քեզ»
Mariam: Նամակ Նա՞ է գրում ինձ Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ Ինքս էլ չգիտեմ. "Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, Այն հինգերորդը..." Նա՞ է գրում ինձ Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ Ինքս ել չգիտեմ. "Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, Որով անցել ես ամռան օրերին, Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` Ճանկռում են դեմքդ, Աչքիդ սպառնում: Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- Մի՞թե նույնը չէ: Ու ես հասկացա, Որ երբ հուզված ենք` Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, Երբ անվստահ ենք` Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը Գուցե ամոթի՞ց (Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) Գուցե կարոտի՞ց (Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն (Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)" ... Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- Ինքս էլ չգիտեմ. "Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին: Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ... Իսկ ո՞ւր ե տարվա մե՛ր եղանակը, Այն հինգերորդը ... մի՞թե չի գալու" ...
Mariam: Մոր ձեռքերը Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը... Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը` Ի՜նչ նազանքով , Երազանքո՜վ՜: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը, Առաջնեկն է երբ որ ծնվել, Նրա արդար կաթով սնվել: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը Ծով լռությա՜մբ, Համբերությա՜մբ, Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը, Որ չփլվի իր տան սյունը` Որդին կռվից դառնա տունը: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը, Այս ձեռքերը` ուժը հատած, Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած... Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը... Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչեր չարժեն այս ձեռքերը` Նուրբ ձեռքերը, Սո՜ւրբ ձեռքերը: ...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար Մեզ աշխարհում ծնաց, սնած, Մեզ աշխարհում շահած, պահած, Մեզնից երբեք չկշտացած, Փոշի սրբող, լվացք անող, Անվերջ դատող, անվերջ բանող ա'յս ձեռքերը` Տհող որ ճաքած ու կոշտացած, Բայց մեզ համար մետաքսի պես խա՜ս ձեռքերը...
Mariam: ԱՊՐԵԼ Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ սուրբ հողըդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը: Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը: ՈՒ թե հանկարծ անպետքություն քեզ համարես, թե ինքըդ քեզ արհամարհես ու համառես, քեզ հետ վիճի՛, քեզ չզիջի՛, համբերատար քեզ հետ խոսի՜, հակառակո՛ւմ քեզ համոզի ինքը... հզոր Հանրությունը... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ ուրիշի խինդով խնդաս, Որ ուրիշի ցնծությունով Ինքդ էլ ցնծաս, ինքդ էլ թնդաս: Լինես, մնաս ամենքի հետ, Նրանց կամքին հպատակվես, «Ես»-ըդ խառնես մեծ «մենք»-ի հետ, Նրանց ցավով լուռ տապակվես: Տրվես նրանց լույսի նման Եվ չխաբես՝ հույսի նման: Արշալույսի նման բացվես նրա՛նց համար, Վերջալույսի նման բոցվես նրա՛նց համար: Թե լաց լինես՝ նրանց համար, Թե բաց լինես՝ նրանց համար: Եվ հա՜ց լինես նրանց համար՝ հոգևոր հա՛ց, Քեզ նրանցով կյանքում զինես Եվ նրանցով կյանքում լինես ոգևորվա՜ծ: Եվ նրանցով կյանքում լինես թույլ կամ ուժեղ, Եվ նրանցով կյանքում լինես բույլ կամ մժեղ: Թշվառ՝ ինչպես անապաստան, Հարուստ՝ ինչպես լայն տափաստան... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, ապրել այնպե՛ս, Որ նրանց հետ մթնես-ամպես, Եվ նրանց հետ շանթարձակվես. Մեկտեղ հանկարծ ընդարձակվես, Մեկտեղ դառնաս գունդուկծիկ. Մեկտե՜ղ բացվես, մեկտե՜ղ փակվես՝ Ինչպես նամակ և կամ բացիկ... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, ապրել մեկտե՛ղ, Կյանքդ խառնել նրանց կյանքին, Տառապանքդ՝ տառապանքին, Ջանքդ՝ ջանքին, Ցանքդ՝ ցանքին, Եվ ենթարկվել նրանց կամքին, Նրանց կամքն էլ քեզ ենթարկել,- Դառնալ և՛ շանթ, և՛ շանթարգել...
Narine: Օգնիր ինձ Մարիամ, անաղարտ մնամ, Այս ճահճանման աղտ-աղարտի մեջ, Որ դժգոհություն բառով է կոչվում: Դժգոհությունից ես շատ եմ դժգոհ... Իմ սիրած բանաստեղծություններից մեկնա.
LUSIN: Ա՜խ քեզ ինչպե՞ս ասել,որ քեզ հիշում եմ դեռ, Ինչպե՞ս չասել , որ դու դեռ թանկ ես ինձ համար , Ինչպե՞ս մեզ բաժանող արգելակը քանդել, Ինչպե՞ս չգալ քեզ մոտ, ինչի՞ համար: Ինչպե՞ս չասել, որ դու, միայն դու՜ չես թածում, ինչպե՞ս ասել, որ ես ծնվել եմ քեզ համար , Ինչպե՞ս չասել, որ ես միշտ էլ քեզ եմ տենչում, Սակայն ինչպե՞ս ասել , ինչի՞ համար: Չէ՞ որ բաժանվեցինք կարծես մեր ցանկությամբ, Եվ այսօրը պարզ էր և ինձ, և քեզ համար… Հիմա ինչու՞ ցավել անցած երջանկությամբ, Եվ չցավե՞լ, ինչու՞, ինչի՞ համար: Ինչպե՞ս , ինչպե՞ս ասել` նորից արի, արի՜, Ինչպե՞ս չասել,որ ես ապրում եմ քեզ համար: Գեթ չխոստովանե՞լ ցավը մեր սրտերի, Խոստոնովանե՞լ , ինչու՞, ինչի՞ համար…. Պ. Սևակ
LUSIN: ԱՌԱՋԻՆ ՍԵՐԸ Պետք չէ,սիրելիս, Զուր ես երդվում: Առանց երդման էլ ես հավատում եմ, Որ հիմա օրդ մի դար է տևում, Որ փուշ կարոտը քեզ ծվատում է, Որ գիշեր ի լույս չես քնում հաճախ, Որ իմ անունն ես կրկնում հաճախ, Որ աղջկական քո մաքուր բարձին Թեքված ես տեսնում մի ծերուկ արծիվ Անգղ էլ լինի' արծիվ էթվում, Որ քեզ աշխարհում ոչինչ չի թովում, Որ առանց սիրուս կյանքդ կորած է. Որ.... Գիտեմ, ջանս, Զուր ես կրկնում. Բայց գիտեմ և այն, Ինչ դու չգիտես. Առաջին սերը,ինչպես որ հացը, Ինչ էլ որ անես' միշտ կուտ է գնում...
LUSIN: Միշտ ել սիրածին պատահաբար են հանդիպում կյանքում, ՈՒ հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբար: Թե կուզես լռիր, թե կուզես ոռնա, թե կուզես ծամիր սեփական լեզուտ, Թե կուզես խցկիր բերանտ բարձով, թե կուզես ոտքով հարվածիր բարձին, Հավատացյալ ե՞ս, հայհոյիր Աստծուն, Հավատացյալ չե՞ս, Աստծուն հավատա: Թե կուզես ուզիր, ել չուզել իզուր, Թե կուզես ուզիր, ել չապրել իզուր: ՈՒ եթե կուզե ապրելն այս է հենց Եվ սերն իսկական հենց այս է վոր կա: Պատահաբար են հանդիպում կյանքում, Անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալիս:
LUSIN: Մենք ամեն ինչ արեցինք Շտապելով ու փութով, Բան չտեսանք, սիրելի՛ս, Բայց հուսացինք, թե շուտով Սերն ամեն ինչ կհաղթի, Լավ կընթանա ամեն ինչ... Չէ՜, սնեցինք մեզ սուտով... Դու տեսնում ես, իմ անգի՜ն, Երազանքը մեր փարթամ Հիմա դարձել է անշուք, Հիմա դարձել է տարտամ, Նա մի ստվեր է թվում, Բայց մի ստվեր՝ ետևում, Որից պրծու՜մ էլ չկա - Մեզ է անվերջ հետևում... Պ. Սևակ
LUSIN: ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ Անկեղծ ասած՝ այս ամենից ես հոգնել եմ, Ես, սիրելի՛ս, որ քեզ սիրել եւ օգնել եմ. Ձեռք եմ պարզել, հույս եմ տվել, Վատըդ թողած՝ լավըդ թվել, Հավատացրել, հավատացել, Թե իմ առաջ դուռ ես բացել՝ Չտեսնըված, չեղած մի դուռ։ Սակայն ի՞նչ եմ ես ստացել Այդ ամենին ի տրիտուր։ Անկեղծ ասած՝ ոչինչ չկա, եւ ոչ էլ կար։ Անկեղծ ասած՝ դու բնավ էլ ա՛յն չես եղել, Ա՛յն չես եղել, ինչ որ ես եմ կարծել երկար։ Ո՞ւր ես, ասա՛, դու ինձ մղել։ Ճիշտ ճամփից ես միայն շեղել։ Սուտ խոստումով կապել ես ինձ, Մանկան նման խաբել ես ինձ, Ու չես տվել ոչի՜նչ, ոչի՜նչ։ Իսկ այն, ինչ որ ինձ ես տվել, Արժանի չէր ո՛չ քեզ, ո՛չ ինձ։ Անկեղծ ասած՝ քո տվածից ես հոգնել եմ։ Ինքդ գիտես՝ որքան ձգտել ու տքնել եմ, Որ դու... որ դու նման լինես իմ երազին։ Իսկ դու գիտե՞ս՝ ի՛նչ դուրս եկավ. «Տղան հասավ իր մուրազին, Դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին»։
LUSIN: Ես ուրիշին եմ պատկանում, Դրա համար օտար եմ քեզ, Դրա համար ես ինձ վանում, Այդ է գոնե խոստովանում Հայացքը քո պարզ ու անկեղծ... …Ծանոթներ ենք ապօրինի, Չսեղմեցինք մենք իրար ձեռք, Բայց ե՛կ, այսօր մի վարանի, Սեղմենք իրար մի գրկի մեջ, Ծանոթանանք այսօր նորից Օրինաբա՜ր, ապօրինի...
LUSIN: Իսկ դու ուրիշինն ես, Իսկ դու ուրիշինն ես, Դու´ - ուրիշի՛նը։ Դու´, իմ հարազա՛տը, Մոտի՛կ հարազատը, Եվ – ուրիշի՛ն... Ա՛խ, ուրիշին թող որ մեկ ուրիշը լիներ, Չէ՞ր կարելի, ասա´։ Ա՛խ, դու այդ ինչպե՞ս ես ուրիշինը եղել, Իմ սիրելի՛, ասա´... Եվ նա ով է՝ գիտե՛մ։ Պարզ է. նա ո´չ կարիճ, Եվ ո´չ էլ իժ է նա։ Գուցե վատ չէ այնքան, Գուցե լավն է անգամ, Բայց քեզ համար օտա՛ր – ուրի՛շ է նա...
LUSIN: ԳԺՎԵԼ ԵՄ Եվ ինձ լսելով` Կարող են ասել. «Գժվե՞լ է ինչ է»: -Այո՛ , գժվել եմ, Ինչու՞ չգժվել: Իսկ գժվելով չե՞ն սիրում ու ատում: Իսկ գժվելուց չէ՞ փայտը ճարճատում: Առանց գժվելու ` չկա՛ շահած մարտ: Առանց գժվելու ` չե՛ն ծնի նոր մարդ Մինչև չգժվի ` ջուրը չի՛ եռա, Կեղև չի պատռի հատիկը նռան: Ծառերն են փթթում` Գժված են անշուշտ: Երկի՞րն է պտտում` Գժված է անշուշտ… Սերմերը մինչև կարգին չգժվեն` Բերք չեն դառնալու: Թաթերը մինչև կարգին չգժվեն` Ձեռք չեն դառնալու: Բառերն ել մինչև կարգին չգժվեն` Երգ չեն դառնալու… Ախ ուր էր թե ես միշտ գիժ լինեի… ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ
LUSIN: ՔՈ ԱՆՈՒՆԸ Ես ատում եմ քո անունը, Ինչպես որ դու Քեզ փայփայած Իմ ձերքերն ես ատում գուցե: Ես ատում եմ քո անունը, Որ խրվել է իմ լեզվի մեջ Փշատենու փշի նման: Եվ դու ինչո՞ւ ինձ չես հարցնում, Թե քո անունն ինչ գույն ունի: Ես ատում եմ և այդ գույնը: ...Եթե աղջիկ ես ունենամ՝ Նա կկոչվի քո անունով: Ես ատում եմ քո անունը...
é:
AREGAK: Քեզանից հեռու Ես ապրում էի Կարծես թե ինքս էլ ինձանից հեռու: Ինձանից հեռու Դու ապրում էիր... Դու չէի՞ր ապրում բուսական կյանքով: Իսկ հիմա, Երբ մենք մեկտեղ ենք արդեն, Կարծես թե նորից շերտ-շերտ միացանք, Որ ամբողջանանք նարնջի նման ՝ մի կեղևի մեջ Եվ հյութավորվենք՝ Հողի ավշային չորս բաժին խառնած Չորս բաժին ավյուն արեգակնային, Ու երջանկորեն՝ Նոր կերպ ու նորե՛ն՝ Բարբառենք անխոս. << Այս է մեր մարմինն. առե՛ք ու կերե՜ք >>... Ինձանից հեռու Դու նման չէի՞ր... Ես նման էի կարծես այն մարդուն, Որ սքանչելի ձեռագիր ունի, Բայց ... գրագետ չէ կատարելապես: Իսկ հիմա, Երբ մենք մեկտեղ ենք կրկին, Նու՛յն կյանքը հիմա Իր սքանչելի նու՛յն ձեռագրով Գրագիտության դասեր է տալիս Թե՛ շնորհալի վազերին այգու, Թե՛ տաղանդավոր գետերին բոլոր, Թե՛ հայտնի ոխից գազազողներին, Թե՛ թաքուն սիրուց կակազողներին Եվ թե՛ աշխարհիս պատերին բոլոր, Մանավանդ...ահեղ ցուցամատերից Մա՜հը չկաթի, Այլ կյա՛նքը ծորա Թշվառ ու փոքրիկ այս երկրի վրա՝ Հեռվից ետ դարձող Տիեզերախույզ հրթիռի պես... Տեսնու՞մ ես, Մի տե՜ս, Ծաղկած ծիրանին դիմացի բակում Նշխար է բաշխում քահանայաբար Ամբողջ շրջանով իր մեծ շուրջառի, Իսկ մեղուները (Այդ նշխարները ծծելուց արբա՞ծ Թե՞ գուցե դրդված ուրիշ պատճառից) Ցույցեր են անում փեթակի առջև, Ինչպես որ մարդիկ ՝ Շենքերի առջև պառլամենտների... Ով ի՜նչ ուզում է' թող այդ էլ անի: Իսկ ես ուզում եմ ... իսկ դու չե՞ս ուզում, Որ գեթ այս անգամ, Գոնե այս անգամ ... Հեռավորությունն ինձ ու քեզ երբեք Չկիսի՜ այնպես, Ինչպես ... հինգշաբթին շաբաթն է կիսում: Կորչի՜ հինգշաբթին ....
AREGAK: - Բա՛րեւ, - Մեկ հատիկ այս բառն եմ ասում՝ Կնքված անձնագիր ցույց տալու նման, Կենսագրություն պատմելու նման, Կամ հարցաթերթիկ լրացնելու պես։ Եվ կուզենայի՜, Շա՜տ կուզենայի, Որ այս բառն իրոք դառնար անձնագիր Աշխարհո՛ւմ համայն, Ամենքի՛ համար։ Եվ կուզենայի՜, Շա՜տ կուզենայի, Որ նմանապես այս բառը լիներ Նոր եւ իրական մի "Բացվի՛ր, Սեզա՜մ"։ - Բա՛րեւ, - Ասեիր գնացքին, Նավին Կամ օդանավին, Ու ներս մտնեիր. "Բարեւ"-ըդ իբրեւ տոմսակ ընդունվեր։ - Բա՛րեւ,- Ասեիր կնոջն անծանոթ, Ու նա քեզ սիրեր հենց նո՛ւյն վայրկյանին Կամ ներումնահայց ժպիտով ասեր, Թե բարեւե՜լ են քեզանից առաջ։ - Բա՛րեւ,- Ասեիր, եւ պարզ երկինքը Իսկո՛ւյն անձրեւեր, եթե պետք է դա։ - Բա՛րեւ, - Ասեիր լռակյաց հողին, Եվ նա ծլարկեր ու հասկավորվեր։ - Բա՛րեւ, - Ասեիր մահի՛ն էլ անգամ, Եվ նա հասկանար, որ քեզ մոտ գալով՝ Ինքը շտապե՛լ, Շա՜տ է շտապել... - Բա՛րեւ-ը դառնար իրական ու նոր մի... "Բացվի՛ր, Սեզա՜մ"։ Եվ այն ժամանակ եթե արջին էլ ասեիր - Բա՜րեւ, - Նա էլ միգուցե հենց նույն վայրկյանին Խաղալիք դառնար մեր մանկան համար Եվ մի այնպիսի՛ կարգին խաղալիք, Որ ո՛չ լարվում է, ո՛չ էլ հասարակ բանից փչանում։ Այսպես էլ՝ օձը ծերերի ձեռքին ձեռնափայտ դառնար, Կոկորդիլոսը դառնար պահարան խաղալիքների, Կախարան դառնար եղջերուն վայրի, Եվ փոթորիկը՝ բեմի պարախումբ, Մարդն էլ՝ Մա՜րդ իրոք... Անկարելի բան աշխարհում չկա՛, Եթե աշխարհում իշխում է բարին, Որ մեր բերանում դարձել է - Բա՛րեւ. - Ուրեմն՝ անձնագիր ցույց տալու նման, Կենսագրություն պատմելու նման Կամ հարցաթերթիկ լրացնելու պես՝ - Բա՛րեւ, - Քե՛զ Ու Ձե՛զ Ծանո՜թ-անծանո՜թ իմ սիրելիներ։ Թո՛ղ անկարելին դառնա կարելի Աշխարհո՛ւմ համայն, Ամենքի՛ս համար, Դառնա կարելի վաղն ու հենց հիմա, Դառնա կարելի մե՛կ բառով՝ - Բա՛րեւ...
ïîëíàÿ âåðñèÿ ñòðàíèöû