Форум » » Ոտանավորներ » Ответить
Ոտանավորներ
otar amaji champekic: Ekek ajstex grenk mer koxmic sirvac votanavorner@ Votanavorner,voronk inkners enk stextsagortsum...
Ответов - 64, стр:
1 2 3 4 All
otar amaji champekic: shat lavn en
Narine: Կեսգիշերին, ամպ ու մութից Լուսինն`ինչպես մայրս հեզ, Ներս նայեց իմ լուսամուտից` Տխրեց մեռած մորս պես: Մութ սենյակիս մեջ շողքը հով Մորս ձեռքը ինձ թվաց, Մորս ձեռքը, որ դողալով Ուղղեց վերմակն իմ ընկած: Այնպես, ինչպես ամեն գիշեր Կեսգիշերով արթնանում` Վրաս ծածկում, աղոթում էր, Նոր էր մայրս քուն մտնում…
HAYUL:
Narine: ԵՐԿՈՒ ԾՆՈՂ Ես մի մարդ եմ սովորական Եվ սիրում եմ իմ զավակին, Ու ցնծում եմ ամեն անգամ Երբ փարվում եմ գորովագին: Ծիծեռնակն էլ գուցե այդպես Իր ձագուկին է փայփայում, Արդյոք տեսնես նա էլ ինձ պես Երջանիկ է այս աշխարհում: Ծիծեռնակին հանդիպեի, Խոսեինք մեր ձագուկներից, Ես իմ տնից կպատմեի, Նա` իր կապույտ երկինքներից: Մեր հոգսերից ամենօրյա, Մեր հույսերից` պայծառ այնքան, Չէ որ նույն մեծ սիրով լցված Ծնողներ ենք սովորական: Եվ գիտեմ` մեզ կզոհեինք, Թե սպառնար մի օր խավար- Նա` իր կապույտ երկինքների, Ես` սիրելի իմ տան համար: ԼԵՎՈՆ ԴՌՆՈՅԱՆ
Narine: Ո՞ր աշխարհքում ունեմ շատ բան. միտք եմ անում` է՞ս, թե՞ էն. Մեջտեղ կանգնած` միտք եմ անում, չեմ իմանում` է՞ս, թե՞ էն. Աստված ինքն էլ տարակուսած չի հասկանում` ինչ անի, Տանի՜, թողնի՜, ո՞րն է բարին, որ սահմանում, է՞ս, թե՞ էն: ++++++++++++++++ Ես շնչում եմ միշտ կենդանի Աստծու շունչը ամենուր, Ես լսում եմ Նրա անլուռ կանչն ու հունչը ամենուր. Վեհացնում է ու վերացնում ամենալուր իմ հոգին Տիեզերքի խոր մեղեդին ու մրմունջը ամենուր: +++++++++++++++++++++++ Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին. Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին. Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր, Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին:
Narine: Ես խաղաղված փոթորկի պես Հանգչում էի թփուտներում, Հայտնվեցին երկու ամպիկ, Երկու երազ իմ եթերում... Նրանք այնպես խաղաղ էին, Նրանց հոգում սեր կար պահված, Կարծեցի թե ինձ են փնտրում, Խենթ փոթորկին' սիրահարված... Բայց սահեցին նրանք անտես, Ընկան ինչ-որ քամու բերան, Ես խենթացա փոթորկի պես' Երազներս ինձնից տարան...
Narine: Մենակության մեջ ես օտար մարդ եմ, Օտար մտքեր են ինձ այցի գալիս, Օտար ձեռքեր են այտերս շոյում, Լույսն է խավարում երազանքներիս... Մենակության մեջ ուրվականի պես Ես ինձ եմ փնտրում խենթ ու կարոտած, Եվ ինձ սաստում եմ, որ ճանապարհին Լեռան ծերպերից չսահեմ հանկարծ... Մենակության մեջ ես խարխուլ պատ եմ, Դեղնած տերեվ եմ մայթեզրին ընկած, Արեվից խամրած մի անապատ եմ, Մի ծեր ճամփորդ եմ աշխարհից հոգնած...
Narine: Մի ափսոսա ցավիդ համար - սիրո առատ աղբյուր է նա, Մի ափսոսա մեղքիդ համար - սիրտը մաքրող սուրբ հուր է նա, Թե սերն անցնի' մի մորմոքա - կմնա հուշ' մաքուր է նա, Սիրտդ թող միշտ խնդա կամ լա- մահ է մթին, երբ լուռ է նա: Արածներիդ համար երբեք չես ասելու ախ ու ափսոս, Չարածներիդ համար պիտի ասես' ափսոս, հազար ափսոս... ՏԵՐՅԱՆ
otar amaji champekic:
otar amaji champekic: Narine գրում է: Մենակության մեջ ես խարխուլ պատ եմ, Դեղնած տերեվ եմ մայթեզրին ընկած, Արեվից խամրած մի անապատ եմ, Մի ծեր ճամփորդ եմ աշխարհից հոգնած
Narine: Narine գրում է: Չարածներիդ համար պիտի ասես' ափսոս, հազար ափսոս...
ERIK: chat gerecik ev chat huzich votanavorner en
otar amaji champekic: ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՍ ԿԱՆՉԸ ՍՐՏԻՍ ԽՈՐՔԻՑ ԵԿԱԾ ԽՈՍՔԵՐ ԿՈՒԶԵՄ ԱՍԵԼ՝ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ՀՈԳՈՒՍ ԽՈՐՔԻՑ ԲԽԱԾ ԵՐԳԵՐ ԿՈՒԶԵՄ ԵՐԳԵԼ՝ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ՍՈՒՐԲ ՀԱՎԱՏԸ ԿՈԿՈՐԴԻՍ ՄԵՋ ԿՈՒԶԵՄ ՃՉԱԼ՝ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ԱԶԳԻՍ ՎԻՇՏԸ,ՑԱՎԸ ՏԵՍՆԵԼ,ՏԵՍՆԵԼ՝ ԼՌԵԼ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ. "ԱՆՈՒՇ" ԳՐԵՄ,"ԳԻՔՈՐ" ԳՐԵՄ - ԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ ՉԵՄ ԴԱՌՆԱ, ԲԼԲՈՒԼ ԴԱՐՆԱՄ՝ ՍԵՐԸՍ ԵՐԳԵՄ - ՍԱՅԱԹ-ՆՈՎԱ ՉԵՄ ԴԱՌՆԱ, ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՍ ՑԱՎԸ ԼԱԼՈՎ - ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ ՉԵՄ ԴԱՐՆԱ, ԱՍՏԾՈՒՆ ԽՆԴՐԵԼ-ԱՂԱՉԵԼՈՎ - ԱՐԹՈՒՐ ՄԵՍՉՅԱՆ ՉԵՄ ԴԱՐՆԱ. ՕՐԵՐ ԱՆՑԱՆ,ԴԱՐԵՐ ԱՆՑԱՆ,ԷԼԻ ՆՈՒՅՆՆ Է ԵՐԳԸ ՄԵՐ, ՆԱՅԻՐ,ԱՍՏՎԱԾ,ՎՈՐԴՈՒ ԴԱՐԴՆ Է ԼԱԼԻՍ ՆՈՐԻՑ ՄԱՅՐՍ ԾԵՐ, ԿՈՒՅՐԻ ՆՄԱՆ ԽԱՐԽԱՓՈՒՄ ԵՄ՝ ՃԱՄՓԱ ԳՏՆԵԼ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ՎԵՐՔՈՎ,ՑԱՎՈՎ ԿԱՆՑՆԻ ԿՅԱՆՔՍ՝ ՎՈՉԻՆՉ ԱՆԵԼ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ/ ՈՎ ԿԱՐՈՂ Է՝ ՆԱ ՉԻ ԱՆՈՒՄ, ԱՅՍՊԵՍ ԱՊՐԵԼ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ԱՍՏՎԱԾ, ՎԱՌԻՐ ՓԱՐՈՍ ՃԱՄՓԻՍ,ԱՌԱՆՑ ՀՈՒՅՍԻ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ԳՈՒՑԵ ԿԳԱ ՕՐԸՍ ԴԱՐՁԻ,ԱՌԱՆՑ ՎԱԹԱՆ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ, ՏԵՐ ԻՄ,ԼՍԻՐ ԿԱՆՉԸ ՀՕԳՈՒՍ - ԱՌԱՆՑ ՔՈ ՍԵՐ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ.
otar amaji champekic: ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆՍ՝ ԱՆՀՈԳ,ՈՒՐԱԽ ՄԻ ԵՐԱԶ, ԱՉՔԻՍ ԱՌԱՋ ԵՐԿԻՆՔ ԼԱԶՈՒՐ՝ ԻՆՉՊԵՍ ԱՆՀԱՍ ՄԻ ՄՈՒՐԱԶ: ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ԲԱԿԸ ՄԵՐ ՀԻՆ, ԳՅՈՒՂԻ ՄԵՐ ՏՈՒՆՆ ՈՒ ԱՅԳԻՆ, ԸՆԿԵՐՆԵՐԻՍ ՀՈԳՈՎ ՄԱՔՈՒՐ, ՈՐ ԿԱՆԳՆԱԾ ԵՆ ԻՄ ԿՈՂՔԻՆ… ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ԿՅԱՆՔՍ ԱՆՓՈՐՁ, ԱՄԵՆ ՕՐՍ ԽՆԴԱԼԻ, ԱՄԵՆ ՏԱՐԻՆ ԻՄ ՍՐՏԻ ՄԵՋ ՔԱՂՑՐ ՀՅՈՒՐ Է ՑԱՆԿԱԼԻ: ՁՅՈՒՆ Է ԻՋԵԼ ԱՀԱ ՄԱԶԻՍ ՀԵՌՈՒ,ՕՏԱՐ ԱՓԵՐՈՒՄ, ԿԱՆԱՉՆԵՐՈՒՄ ԻՄ ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄԱ ՏՂԱՍ Է ԽԱՂՈՒՄ…
Narine: Друзья, они всегда друзья! Без них прожить ни дня нельзя! Без них мне не осилить бед... Без них не может быть побед! Друзья, они всегда друзья! В общении с ними жизнь моя! Я с ними не кривлю душой, А остаюсь самой собой! Друзья, они всегда друзья! Помогут, выручат меня! И в мирной жизни и в бою Я им доверю жизнь мою! Друзья, они всегда друзья! Мне с ними связь терять нельзя, Они мне дарят радость встреч, Их дружбу буду я беречь!
Narine: Գիշերներ կան այնպէ՜ս լույս որ՝ կարծես թէ Երկինքն ի վար կը կաթէ Արծաթէ Երգը հին Այն անծանօթ աշխարհին, Ուր կ՛ըսեն թէ աստուածները կը խորհին․․․ Գիշերներ կան այնպէ՜ս մութ որ՝ կարծես թէ Ծառերն ի վար կը կաթէ Արծաթէ Երգը հին Այն գեղեցիկ աշխարհին, Ուր հոգիներ հոգիներու կը փարին․․․։
Narine: Ծերանում ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... Հասակակից կանանց արդեն Մենք նայում ենք եղբոր պես, Նկատում ենք մատղաշներին, Որոնք մեզ չեն նկատում: Ամեն մի նոր ծանոթություն Չի ավարտվում էլ սիրով Կամ մի երգով անավարտ, Բայց պոռթկուն ու կրակված: Ծերանում ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... Մեր ապստամբ մազերը կամ Արդեն վաղուց մահով են պատժվել, Կամ իշխանաց իշխան սանրի Խեղճ հպատակն են դարձել: Մեր խռովկան մատները Դարձել են հեզ ու հլու, Իսկ դավադիր մեր ոտքերը' Ընտանեսեր, տնասեր... Ծերանում ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... Մեկ օր խմում, երկու օր արդեն Խումար ենք մենք ընկնում, Մեկ ժամ քայլում եվ երկու ժամ Խոսում դրա օգուտից կամ վնասից, Եվ ընդ որում խոսում այնպես լրջորեն, Ասես մի մեծ գյուտ ենք անում Կամ հերքում ենք մի մեծ գյուտ... Եվ հիվանդություն ու բուժվել բառերը Արդեն օրեցօր հոլովվում Ու խոնարհվում են ավելի շատ Եվ ընդ որում' Առավել քիչ դժգոհությամբ Կամ թե թաքուն պարծանքով: Ծերանում ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... Թափառելու ժամ չի մնում Չենք հասցնում ձանձրանալ, Քիչ ենք թախծում մենք անառիթ, Շատ ենք տխրում առիթով, Քիչ ենք կարդում, շատ ենք գրում, Շատ ենք խորհում ' քիչ քնում, Որովհետեվ անքնություն բառը Սոսինձ դարձել Եվ ուզում է մեր քրքրված ջղերն Իրար կպցնել... Ծերանուն ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... Սակայն կարծես, Դարձյալ խելքի չենք գալիս, Դեռ հիմա էլ զարմանում ենք, Դեռ կարող ենք .... զարմանալ, Անկարելի հաղթանակի ելք ենք ճարում Ինչ որ կերպ, Երբեմն էլի այս աշխարհն ենք Դեռ չափչփում Դոն Կի Խոտի ոտքեր կոչված Հին կարկինով ծայրամաշ, Բայց երբ մեկը խոր քնի մեջ Մեր երազն է կոխկրտում Առաջվա պես, առաջվա պես Վեր ենք ցատկում ճչալով... Ծերանում ենք, Պարույր Սեվակ, Ծերանում ենք, սիրելիս... (Ձկնիկի պատվերով)
dzukik: Narine գրում է: Ձկնիկի պատվերով shnorhakalutiun Naro jan
otar amaji champekic: ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ Անկեղծ ասած՝ այս ամենից ես հոգնել եմ, Ես, սիրելի՛ս, որ քեզ սիրել եւ օգնել եմ. Ձեռք եմ պարզել, հույս եմ տվել, Վատըդ թողած՝ լավըդ թվել, Հավատացրել, հավատացել, Թե իմ առաջ դուռ ես բացել՝ Չտեսնըված, չեղած մի դուռ։ Սակայն ի՞նչ եմ ես ստացել Այդ ամենին ի տրիտուր։ Անկեղծ ասած՝ ոչինչ չկա, եւ ոչ էլ կար։ Անկեղծ ասած՝ դու բնավ էլ ա՛յն չես եղել, Ա՛յն չես եղել, ինչ որ ես եմ կարծել երկար։ Ո՞ւր ես, ասա՛, դու ինձ մղել։ Ճիշտ ճամփից ես միայն շեղել։ Սուտ խոստումով կապել ես ինձ, Մանկան նման խաբել ես ինձ, Ու չես տվել ոչի՜նչ, ոչի՜նչ։ Իսկ այն, ինչ որ ինձ ես տվել, Արժանի չէր ո՛չ քեզ, ո՛չ ինձ։ Անկեղծ ասած՝ քո տվածից ես հոգնել եմ։ Ինքդ գիտես՝ որքան ձգտել ու տքնել եմ, Որ դու... որ դու նման լինես իմ երազին։ Իսկ դու գիտե՞ս՝ ի՛նչ դուրս եկավ. «Տղան հասավ իր մուրազին, Դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին»։ Հեքիաթն, այո, միտքըս ընկավ... Դու՝ հեքիաթում հրաշք աղջիկ. Այնինչ կյանքում՝ ինչ-որ... չղջիկ, Որ ոչ թռչուն, ոչ էլ մուկ է... Անկեղծ ասած՝ զուր էր ամբողջ այս աղմուկը։ Անկեղծ ասած՝ նեղանում ես, թե լրջանում, Մե՜կ է հիմա։ Էլ չեմ գցի ինձ սար ու ձոր, Անկեղծ կասեմ՝ հեքիաթն ինչով է վերջանում, ՑաՀիմարաբար սպասողին... Անկեղծ ասած՝ հեքիաթներից ես հոգնել եմ... ծ է ընկնում երեք խնձոր- Մեկ՝ ասողին, Մեկ՝ լսողին, Մեկ էլ... ինձ պես գիշեր ու զօր-------------------------------------------------------------------------------- Im shaat sireli ev ankrkneli--Parujr Sevak
otar amaji champekic: ԱՊՐԵԼ Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ սուրբ հողըդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը: Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը: ՈՒ թե հանկարծ անպետքություն քեզ համարես, թե ինքըդ քեզ արհամարհես ու համառես, քեզ հետ վիճի՛, քեզ չզիջի՛, համբերատար քեզ հետ խոսի՜, հակառակո՛ւմ քեզ համոզի ինքը... հզոր Հանրությունը... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ ուրիշի խինդով խնդաս, Որ ուրիշի ցնծությունով Ինքդ էլ ցնծաս, ինքդ էլ թնդաս: Լինես, մնաս ամենքի հետ, Նրանց կամքին հպատակվես, «Ես»-ըդ խառնես մեծ «մենք»-ի հետ, Նրանց ցավով լուռ տապակվես: Տրվես նրանց լույսի նման Եվ չխաբես՝ հույսի նման: Արշալույսի նման բացվես նրա՛նց համար, Վերջալույսի նման բացվես նրա՛նց համար: Թե լաց լինես՝ նրանց համար, Թե բաց լինես՝ նրանց համար: Եվ հա՜ց լինես նրանց համար՝ հոգևոր հա՛ց, Քեզ նրանցով կյանքում զինես Եվ նրանցով կյանքում լինես ոգևորվա՜ծ: Եվ նրանցով կյանքում լինես թույլ կամ ուժեղ, Եվ նրանցով կյանքում լինես բույլ կամ մժեղ: Թշվառ՝ ինչպես անապաստան, Հարուստ՝ ինչպես լայն տափաստան... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, ապրել այնպե՛ս , Որ նրանց հետ մթնես - ամպես, Եվ նրանց հետ շանթարձակվես. Մեկտեղ հանկարծ ընդարձակվես, Մեկտեղ դառնաս գունդուկծիկ. Մեկտե՜ղ բացվես, մեկտե՜ղ փակվես՝ Ինչպես նամակ և կամ բացիկ... Ապրե՜լ, ապրե՜լ, ապրել մեկտե՛ղ, ԿյաՑանքդ՝ ցանքին, Եվ ենթարկվել նրանց կամքին, Նրանց կամքն էլ քեզ ենթարկել,- Դառնալ և՛ շանթ, և՛ շանթարգելնքդ խառնել նրանց կյանքին, Տառապանքդ՝ տառապանքին, Ջանքդ՝ ջանքին, P.Sevak
полная версия страницы