Форум » » Ոտանավորներ » Ответить
Ոտանավորներ
otar amaji champekic: Ekek ajstex grenk mer koxmic sirvac votanavorner@ Votanavorner,voronk inkners enk stextsagortsum...
Ответов - 64, стр:
1 2 3 4 All
Narine: Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ, Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում: Հուշերից որքան հեռու եմ կենում, Մեկ է, կապում են թևերս նրանք: Ակնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիս Այնպիսի մի նոր հավիտենություն, Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս, Դառնում է արդեն խորին հնություն: Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից, Որ քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ: Փրկիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից, Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ: Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ, Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց, Ինձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ, Ինձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց: Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն, Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ, Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներում Եվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ: Պարզեցրու, զտիր խոհերն իմ խառնակ, Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ:
otar amaji champekic: Bravooooooo hexinake ov e Nar?
Narine: Hamo Sahyan Otar jan.
otar amaji champekic: http://www.youtube.com/watch?v=DvY2EX7qv8o&feature=related
otar amaji champekic: http://www.youtube.com/watch?v=IOXL4Tc9E_0&feature=related
otar amaji champekic: ВДАЛИ ОТ АРМЕНИИ Язык любви один и тот же всюду. Не знаешь ты армянского, и все ж, Когда тебе я по-армянски буду Шептать "люблю", невольно ты поймешь. Но эта боль, что мне дана судьбою, Не гаснущая в яви и во сне... Ведь столько дней, как я брожу с тобою, Но грустно мне и одиноко мне. Армении не видно здесь, не слышно... Как далека нагорий тишина! Когда шумит вокруг твой город пышный, Во мне безмолвстует моя страна. И Арарат...Он лишь горой библейской Вам чудиться, заоблачный, а нам Он скорбь и радость в беззакатном блеске, Надгробье, колыбель, бессмертный храм... Поймешь ли боль веокв, тебе чужую! А мы живем, ее в крови храня. Пусть на твоем наречье расскажу я Про эту боль - ты не поймешь меня...
dzukik: mi qich ekeq zvarchananq Цифровые стихи (читать вслух, с выражением) kardaceq ruseren Пушкин 17 30 48 140 10 01 126 138 140 3 501 Маяковский 2 46 38 1 116 14 20! 15 14 21 14 0 17 Есенин 14 126 14 132 17 43. 16 42... 511 704 83. 170! 16 39 514 700 142 612 349 17 114 02 Веселые: 2 15 42 42 15 37 08 5 20 20 20! 7 14 105 2 00 13 37 08 5 20 20 20 ! Грустные: 511 16 5 20 337 712 19 2247 Частушки: 117 117 19 9 5! 117 117 48 35
Narine: Uzum ei pordzel kardal, en el angleren tvere xarneci rusereni het, ban chstacvec, nervaynaca, exav anharmarutyun. Inch ases chen hnari es mardik.
otar amaji champekic: dzukik գրում է: (читать вслух, с выражением) kardaceq ruseren Shat huzich er u bovandakalic
dzukik: kataki hamar , karelia angir anel u vecherinkaneri jamanak artasanel, mnuma jamank gtnem hahahahaha
otar amaji champekic: Կանչ Ու ես ասում եմ._ կանգնիր, առավոґտ Ես էլ եմ գալիս, Այնպես է թվում, թե հեռու հեռվից Ինձ ձայն են տալիս: Ու ես չգիտեմ, դա անլսելի Զնգյո՞ւն է քարի Շշո՞ւկը հողի, թե՞ սոսափյունը Սոսյաց անտառի: Ու ես չգիտեմ, անդունդում կորած Գե՞տն է տվայտող, թե՞ հին խաչքարից ինձ ձայն է տալիս Մամռոտած մի տող: Լռությո՞ւնն է դա ճգնակեցությամբ Ապրող անձավի, թեґ կաթիլ-կաթիլ մորմոքն է քամվում Հնամյա ցավի: Գուցե լեռներում վարգում է մի որբ, Տխուր հովատակ Եվ կապույտի մեջ փշրվում է խուլ Վրնջոցը տաք: Կամ գուցե, գուցե դա դարեր առաջ Ինձանից զատված Իմ իսկ ղողանջն է, որ ետ է դառնում Մաքուր ու զտված: Այդ կանչերի մեջ մի կորած, հեռու Աշխարհ է լալիս: Ու ես ասում եմ._ կանգնիր, արավոґտ, Ես էլ եմ գալիս: Vahagn Davtjan
otar amaji champekic: Ժամն է արդեն, սիրելիս, եկ բաժանվենք մենք անձայն, Ամեն մեկս մեր բախտին ու կորստին մեր հլու... Ամառային խելահեղ այն ամպրոպները անցան, Սիրտս խաղաղ է հիմա և ուժ ունի ներելու: Աշնան հավքերը չվել, կարկաչել են երկնքով, Եվ հոգնաբեկ ծառերից քամին տերև է տանում, Համբուրելով է տանում ու տանում է քնքշանքով Ու տանում է նա այնպես, ասես շնորհ է անում: Այս կարոտի ցավի հետ ես մտերիմ եմ վաղուց, Ծանոթ ու լավ եմ ծանոթ, աշնան քամու արածին... Ինչ տխո՛ւր է, երբ բարակ, անգույն անձրև է մաղում, Երբ խանդի շանթը չկա, ու ներում են սիրածին... Vahagn Davtjan
otar amaji champekic: 9. ՎԵՐՋԱԼՈԻՅՍԻՆ Բարակ ամպերը մաղում են ոսկի, Ջրերը անուշ հեքիաթ են ասում. Կարոտ է սիրտըս մտերիմ խոսքի, Հոգնատանջ հոգիս բախտ է երազում... Լռին դաշտերի հանգիստը խոսուն Մի հեզ տխրության լույս է ըստվերում. Խաղաղ ջրերի վճիտ ալմասում Դողում է ոսկե ամպերի հեռուն։ Եվ իմ սրտի մեջ, այն խավարում էլ, Մի քաղցր վիշտ է մեղմաբար խոսում. Մեկը այնտեղ իր հեռուն է վառել, Որպես երկինքը ջրի ալմասում։ Քո քաղցր վիշտը, սիրտ իմ մենավոր, Քո վիշտն է փռված անհուն աշխարհում, Քո սերն է վառված, և՛ պայծառ, և՛ խոր, Քո խենթ կարոտն է ամեն տեղ լռում... V.Terjan
dzukik: Shat lavn er Otar jan
otar amaji champekic: ԱՆՏԱՌՈՒՄ Անտառում ամպի ծվեններ կային, Կապույտ մշուշներ կային անտառում. Օրոր էր ասում աշունն անտառին. Բայց դեռ անտառի քունը չէր տանում Շշուկներ կային անտառում այնքա՜ն Եվ խոնավ-խոնավ բուրմունքներ կային.... Իրար փաթաթված ստվեր ու կածան, Ու հետքե՜ր, հետքե՜ր, հետքե՜ր մարդկային Եղյամն էր սնկի գլուխն արծաթում, Մրսում էր կարծես վայրի նշենին, Հանգստանում էր հողմը բացատում՝ Ականջն ամպրոպի ազդանշանին Եղնիկի հորթը, մամուռը դնչին, Թռչում էր իր մոր բառաչի վրա, Եվ որսկանը թաց խոտերի միջին Կորած հետքերն էր որոնում նրա Փայտահատը հին երգն էր կրկնում Եվ տաք սղոցն իր յուղում էր կրկին, Թեղին անտարբեր ականջ էր դնում Տապալված կաղնու խուլ հառաչանքին Անտառապահի տնակի առաջ Խարույկն իր խաղաղ ծուխն էր ծածանում, Եվ խարույկի մոտ եղևնին կանաչ Սոճու հետ սիրով զրույց էր անում... Անտառում խորին խորհուրդներ կային Եվ արձագանքներ կային անտառում, Օրոր էր ասում աշունն անտառին, Սակայն անտառի քունը չէր տանում
otar amaji champekic: Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր, Գիշերի պես խորհրդավոր. Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ, Որպես թովիչ իրիկնամուտ
otar amaji champekic: Լույսն էր մեռնում, օրը մթնում. Մութը տնից տուն էր մտնում. Ես տեսա քեզ իմ ճամփի մոտ, Իմ մտերի՛մ, իմ անծանո՛թ։ Աղբյուրն անուշ հեքիաթի պես Իր լույս երգով ժպտում էր մեզ. Դու մոտեցար մեղմ, համրաքայլ, Որպես քնքուշ իրիկվա փայլ։ Անակնկալ բախտի նըման, Հայտնվեցիր պայծառ-անձայն. Անջատվեցինք համր ու հանդարտ, Կյանքի ճամփին մի ակնթա՜րթ...
dzukik: eeeexxxxxx
otar amaji champekic: «ՊԱՏԳԱՄ ՈՐԴՈՒՍ» Լսի՜ր, որդի՜ս, պատգամ որպես Սիրող քո մոր խոսքը սրտանց, Այս օրվանից հանձնում եմ քեզ Հայոց լեզուն հազարագանձ: Կտրել է նա, հանց աստղալույս, Երկինքները ժամանակի, Շառաչել է խռովահույզ Սլացքի հետ Հայկյան նետի Ու Մեսրոպի սուրբ հանճարով Դարձել է գիր ու մագաղաթ, Դարձել է հու՜յս, դարձել դրո՜շ, Պահել երթը մեր անաղարտ... Նրանով է մրմնջացել Հայ պանդուխտը վերքն իր սրտի, Նրանով է որոտացել Կռվի երգն իմ ժողովրդի: Նրանով է մայրս ջահել Ինձ օրօրոց դրել մի օր Հիմա եկել, քե՜զ է հասել Նրա կարկաչը դարավոր... Բաց շուրթերդ, խոսի՜ր, անգի՜ն Ժիր դայլայլիր իմ սիրասուն Թող մանկանա քո շուրթերին Մեր ալեհեր հայոց լեզուն: Պահիր նրան բարձր ու վճիտ, Արարատի սուրբ ձյունի պես, Պահի’ր նրան սրտիդ մոտիկ, Քո պապերի աճյունի պես: Ու ոսոխի զակիցը սուր Դու պաշտպանիր կիծքով նրան Ինչպես մորդ կպաշտպանես, Թե սուր քաշեն մորդ վրա: Ու տես, որդի’ս, ուր էլ լինես, Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս Թե մորդ անգամ մտքից հանես, Քո մայր լեզուն չմոռանաս ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ
dzukik: vay , chgitem inchu pshaqaxveci
полная версия страницы