Форум » » Ոտանավորներ » Ответить

Ոտանավորներ

otar amaji champekic: Ekek ajstex grenk mer koxmic sirvac votanavorner@ Votanavorner,voronk inkners enk stextsagortsum...

Ответов - 64, стр: 1 2 3 4 All

otar amaji champekic: Dzuko jan

otar amaji champekic: ՄԱՅՐԻԿԻՍ Հայրենիքես հեռացել եմ, Խեղճ պանդուխտ եմ , տուն չունիմ, Ազիզ մորես բաժանվել եմ, Տըխուր-տըրտում, քուն չունիմ: Սարեն կուգաք, նախշուն հավքե՛ր, Ա՜խ, իմ մորս տեսել չե՞ք. Ծովեն կուգաք, մարմանդ հովե՜ր, Ախըր բարև բերել չե՞ք: Հավք ու հովեր եկան կըշտիս, Անձեն դիպան ու անցան. Պապակ-սրտիս, փափագ-սրտիս Անխոս դիպան ու անցա՜ն: Ա՜խ, քո տեսքին, անուշ լեզվին Կարոտցել եմ, մայրի՛կ ջան. Երնե՜կ, երնե՜կ, երազ լինիմ, Թըռնիմ մոտըդ, մայրի՜կ ջան: Երբ քունըդ գա, լուռ գիշերով Հոգիդ գըրկեմ, համբույր տամ. Սըրտիդ կըպնիմ վառ կարոտով, Լա՛մ ու խընդա՛մ, մայրի՜կ ջան... ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

otar amaji champekic: ԵՂԻՇԵ ՉԱՐԵՆՑ «ԵՍ ԻՄ ԱՆՈՒՇ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ...» Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում, Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում, Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման, Ու Նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։ Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե, Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ, Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։ Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր, Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր, Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր - Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։ Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։


DIAMOND: ...Inch es uzum,vor toxnem? qo albomum hishatak siro hrdeh potorkali? uraxutyun? te` tanjanq? du xndrum es...bayc voric? sirts liqn e boloric... H. Tumanyan

dzukik: Brilli es gitem e, vor du grum es, miqanis@ texadri eli,

DIAMOND: dzukik jan urish tex chases,im grats@ mankamsuri erexeqn el kgren

dzukik: Hesa joxov kanem kdnem nisti, ber shutara

otar amaji champekic: Նաիրյան դալար բարդի Նազում ես ու շորորում զմրուխտե քո շորերում, Շուք արած ճամփի վրա մանկության կանաչ արտի, Քո կանչը զնգում է զիլ իմ սրտի խոր ձորերում, Իմ հեռու, հեռու, հեռու Նաիրյան դալար բարդի: Ախ, ասես խարույկ լինես` բռնկված կանաչ բոցով, Ես հեռվից քեզ եմ գգվում կարոտով կրակ սրտի. Լցնում ես դաշտերն ամեն հարազատ քո խշշոցով, Իմ հեռու, հեռու, հեռու Նաիրյան դալար բարդի: Իմ արտույտ-մանուկն ահա խաղում է քո շվաքում, Քո փառքին երգ է շրշում շրթերով կոկոն վարդի, Զով արա նրա կյանքին, հոր նման գգվիր անքուն, Իմ հեռու, հեռու, հեռու Նաիրյան դալար բարդի: Ես երգիչ հրի, սրի, շահ չունեմ քո սիրուց զատ, Քեզ նման կանաչ կյանքով քեզ համար ելած մարտի, Կմեռնեմ, միայն թե դու դարերում ազատ խշշաս, Իմ հեռու, հեռու, հեռու Նաիրյան դալար բարդի: Համո Սահյան

otar amaji champekic: ԴՈՒ ԱՍԱՑԻՐ - ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ Դու ասացիր՝ չեմ հավատում, ի՞նչ անեմ, որ հավատաս, Ծանոթ է քեզ ամեն երդում, ի՞նչ անեմ, որ հավատաս։ Ես իմ սիրտն եմ փռել ճամփիդ, որ հեշտ քայլես դու կյանքում, Դու ապառաժ քար ես կարծում, ի՞նչ անեմ, որ հավատաս։ Դուրս եմ գալիս քեզ փնտրելու, բայց նախատում ես դու ինձ, Թե քեզանից էի փախչում, ի՞նչ անեմ, որ հավատաս։ Նվեր տված գրքի նման բաց է հոգիս քո առաջ, Նայում ես լոկ և չես կարդում, ի՞նչ անեմ, որ հավատաս։ ՆԱԻՐԻ ԶԱՐՅԱՆ

otar amaji champekic: ՔԵԶ ՀԱՄԱՐ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ Քո գարունները կբացվեն նորից, Քո լավ օրերը ետ կգան նորից, Ձմռանից հետո, դժոխքից հետո, Կվերընձյուղվի կենաց ծառը քո - Քեզ համար, Հայաստան: Գալիք օրերդ նորից կերգեն, Զավակներդ ամուր տուն կկառուցեն, Սարսապից հետո ու վախից հետո, Աստված կբուժի լլկված հողը քո - Քեզ համար, Հայաստան Ամբողջ աշխարհը ոտքի է ելել, Ամբողջ աշխարհը քեզ հետ է հիմա, Եվ քեզ համար է, մոռացված իմ ազգ, Արար աշխարհը իր սիրտը բացել, Ու քեզ է մեկնել ձեռքերը ահա: Եթե քո բախտն ես անգամ անիծում, Քո աչքերի մեջ, Հայաստան երկիր, Հույսի մի շող եմ ես ուզում տեսնել, Ուզում եմ տեսնել, ցանկություն, ձգտում, Ճակատագիրդ ձեռքդ առնելու, Ճակատագիրդ ամուր պահելու............. ՇԱՐԼ ԱԶՆԱՎՈՒՐ

otar amaji champekic: Երբ օրոցում աչքս բացի՝ Մասիս սարերն հեռվում տեսա, Գերված տեսա ու ես լացի, Հայոց ցավերն հեռվում տեսա, Ա՜խ, ես մանկուց երազեցի սուրալ ազատ Մասիսն ի վե՜ր, Հովտում այրվող սիրտս բացի, բայց հով սարե՜րն հեռվում տեսա: Ա՜խ, ասացին ճամփա չըկա քարերն ի վեր, ի վեր Մասիս, Կընկնի վիհերն ով բարձրանա սարերն ի վեր, ի վեր Մասիս, Մենակ դու չես սիրտ իմ կարոտ, աչքդ հառել Մասիսն ի վեր, Ժողովուրդս է ձգտել հավերժ դարերն ի վեր, ի վեր Մասիս: Միթե՞ իրավ անհաս ես դու, ա՜խ, իմ երազ Մասիսն ի վեր, Միթե՞ մի օր չեմ հասնելու աստեղնահաս Մասիսն ի վեր, Նախահայրս է սանդուխք դրել աստղերն ի վե՜ր, ի վեր Մասիս, Ա՜խ, միթե՞ չեմ համբուրվելու իմ աստղի հետ Մաիսն ի վեր: Ս՜խ, չէ՛, նա է հույսիս ճամփան՝ քարերն ի վե՛ր, ի վեր Մասիս, Թո՛ղ ամպ ու շանթ գլխիս ոռնան սարերն ի վեր, ի վեր Մասիս, Կըտանեմ սիրտս վիրավոր որպես դրոշ Մասիսն ի վեր, Թէկուզ մահով կը բարձրանամ դարե՜րն ի վեր, ի վեր Մասիս: ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ

otar amaji champekic: Մանուշակներ ոտքերիս ու շուշաններ ձեռքերիս, Ու վարդերը այտերիս, ու գարունը կրծքիս տակ, Ու երկինքը հոգուս մեջ, ու արևը աչքերիս, Ու աղբյուրները լեզվիս՝ սարից իջա ես քաղաք, Ու քայլեցի խայտալով ու շաղ տալով մայթերին Մանուշակներ ու վարդեր ու շուշաններ ձյունաթույր, Ու մարդիկ ինձ տեսնելով՝ իրենց հոգնած աչքերին Տեսան ուրիշ մի աշխարհ, գարուն տեսան նորաբույր, Ի՜նչ թարմություն,ասացին, ի՜նչ թարմություն, ու բացին Լուսամուտներն իմ առջև, ու ես իմ սիրտը բացել՝ Անցնում էի երգելով ու շաղ տալով մայթերին Մանուշակներ ու վարդեր ու հասմիկներ հոգեթով, Կարծես մի ողջ բնություն մի պատանի էր դարձել, Քաղաք իջել լեռներից՝ կանցներ զմրուխտ հեքիաթով Երկրե-երկիր շաղ տալով կակաչներն իր ձեռքերի, Մեր երգերի լուսաբացն ու գարունը լեռների։ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ

otar amaji champekic: ՄԻ՞ԹԵ ՎԵՐՋԻՆ ՊՈԵՏՆ ԵՄ ԵՍ Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես, Վերջին երգիչն իմ երկրի Մա՞հն է արդյոք, թե նի՞նջը քեզ Պատել, պայծա՛ռ Նաիրի։ Վտարանդի, երկրում աղոտ, Լուսե՜ղ, քեզ եմ երազում, Եվ հնչում է, որպես աղոթք Արքայական քո լեզուն։ Հնչում է միշտ խոր ու պայծառ, Եվ խոցում է, եւ այրում Արդյոք բոցե վարդե՞րդ են վառ, Թե՞ վերքերն իմ հրահրուն։ Ահով ահա կանչում եմ քեզ Ցոլա, ցնորք Նաիրի՛- Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես, Վերջին երգիչն իմ երկրի

otar amaji champekic: ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆ Սահուն քայլերով, աննշմար, որպես քնքուշ մութի թեւ, Մի ըստվեր անցավ ծաղիկ ու կանաչ մեղմիվ շոյելով Իրիկնաժամին, թփերն օրորող հովի պես թեթեւ Մի ուրու անցավ, մի գունատ աղջիկ ճերմակ շորերով Արձակ դաշտերի ամայության մեջ նա մեղմ շշնջաց, Կարծես թե սիրո քնքուշ խոսք ասաց նիրհող դաշտերին- Ծաղիկների մեջ այդ անուրջ կույսի շշուկը մնաց, Եվ ծաղիկները այդ սուրբ շշուկով իմ սիրտը լցրին

Angell: Հարց Անզոր ճիչը կոկորդումս հասունանում, Ու պատռում է երազներիս պատյանը նուրբ, Նրա մասին մտածելն իսկ՝ մեղք է թվում, Նա մաքուր էր, անբասիր էր, գուցեև՝ սուրբ... Զգացածիս գույնն ու համը կհասկանա Լոկ միայն նա, ով կկարդա հոգիս մի օր, Ա՛խ, ո՞վ է նա... հրեշտա՞կ է, թե՞ սատանա, Մինչ ե՞րբ պիտի փնտրեմ նրան մտամոլոր...

Angell: Չեմ կարողանում Չեմ կարողանում ժպիտս զսպել, Երբ քո մասին եմ հանկարծ մտածում, Չեմ կարողանում աչքերս փակել, Ու քեզ չտեսնել աչքերիս առաջ, Չեմ կարողանում ինքս ինձ խաբել, Կամ էլ համոզել, թե չեմ սիրում քեզ, Չեմ կարողանում գլուխս փափուկ բարձին դնելիս Չպատկերացնել, թե դա գիրկն է քո, Չեմ կարողանում իմ կյանքում հիմա, կամ ապագայում Բացի քեզանից, տեսնել ուրիշին, Չեմ կարողանում քո ներկայության պայծառ լույսի հետ Չհամեմատել իմ մենակության խավարը տաղտուկ, Եվ չտառապել Չեմ կարողանում... Չեմ կարողանում ապրել առանց ՍԵՐ:

Angell: Ինչու՞ ես ժպտում, Երբ լացել է պետք, Ինչու՞ ես լալիս, Երբ խնդալ է պետք: Ինչու՞ քո հոգու այդ բարկ արևից Գորշ մթություն է տարածվում միայն Ու տաքացնելու փոխարեն Ավա՜ղ, մրսեցնում մարդկանց... Ինչու՞ ես ապրում, Երբ մեռնել է պետք, Եւ կամ տառապում, Երբ պետք է սիրել... Հանի՛ր քո միջից Ոգին այդ թշվառ Ինքնակործանման, Ու տուր խոզերին... Գտի՛ր քեզ, ո՛վ մարդ, Գտիր, ու երբեք Էլ մի կորցրու, Եղիր ու մնա Դու՝ ՄԱՐԴ – ԲԱՆԱԿԱՆ ..

Angell: Նա թախիծ նվիրեց ու թախծեց, Նա սիրեց ու երբեմն սիրվեց, Նրա սիրտը երբեմն բացվեց, Նրա սիրտը երբեմն բոցվեց: Նա ապրեց, ու խռովքն իր կյանքի Բաժանեց, նվիրեց ամենքին, Իսկ վերջում, երբ չկար էլ ոչինչ՝ Նա այրվեց, մոխրացավ... մոռացվեց...

dzukik: aprek axjikner, shat gexecik ein

Narine: Lavn en votanavornere Angell. Et karoxa nikica, Angelnere romantik en shat?



полная версия страницы